Forum portalu pecherz.pl

ja chyba nie bardzo rozumiem:(

No, mówię - adenowirusy sobie poróbcie chociaż, kto ma problemy z infekcjami dróg oddechowych i pęcherza, a pęcherz nie wykazuje bakterii.

adenowirusy? a jakie to badanie jest? z czego? taka jest nazwa?

Czy Wy nie cierpicie przez przypadek na bakteriofobię/wirusofobię?
Tzn. oczywiście nie umniejszam Waszych dolegliwości, ale chyba nie jesteście w stanie uwolnić się od wszystkich patogenów. Nawet nie wiem, czy to by było wskazane

BTW: Byłam na 2 konsultacjach neurologicznych, SM raczej mało prawdopodobne. Wszyscy stawiają na autoimmunizację. Poziom granulocytów w rozmazie z mojej krwi to potwierdza. Czekam więc na konsultację reumatologiczną.
A mój pęcherz, od kiedy mam leukocyty 5 zamiast 1 jak jeszcze jakiś czas temu - rewelacyjnie. Prawie się unormowało. Po kilku miesiącach megajazdy wciąż jest znacznie nadreaktywny i cewka jakoś słabiej trzyma, ale jest już o niebo lepiej.
Kończę za parę dni ostatnie opakowanie Ginjalu, więcej nie mam. Już mi smutno ... bo tak lubię sikać na niebiesko

Mój rehabilitant powiedział mi dziś: słuchaj małą, wracaj do siebie po tym interferonie i przestań się leczyć, bo się dziewczyno wykończysz - zacznij zwyczajnie żyć ...
Jest jak bałam, dla mojego ciała i duszy. Tak właśnie zrobię: załatwię jeszcze tylko reumatologa, ustalę czy jest to tylko autoimmunizacja, czy już choroba autoimmunologiczna - ustawę sobie jakiś plan działania, leczenia, podtrzymywania, zapobiegania itd. I kończę próby poprawiania swojego stanu zdrowia, bo mi to zupełnie nie służy.
Te leki mają tyle skutków ubocznych, że trzeba mieć końskie zdrowie, żeby jest stosować. Skupię się raczej na działaniu objawowym, ewentualnie leczeniu tego, co da się wyleczyć bez skutków ubocznych lub przy minimalnych - resztę odpuszczam...
To tak jak z tym moim HCV. Leczenie prawie mnie wykończyło. Miałam takie poczucie "leczę się dalej, jestem coraz bardziej chora od tych leków, umrę w prawdzie szybciej, ale zdrowsza, bo bez wirusa?". Absurd.
To wyżej to moja refleksja. sorry Redakcjo za zaśmiecenie Twoje wątku..

Lekarz - to zawód jak wiele innych. Jedni robią to z pasją, inni tylko dlatego, że tak kiedyś (często przez przypadek) wyszło. Czy mam żal? Chyba nie, a jeśli mam, to chwilami, czasem.
I jeśli już go mam, to nie do lekarzy - ale do systemu. Bo to on w największym stopniu jest winny. To przez niego pacjent jest dla szpitala (żeby można było prowadzić praktykę) a nie szpital dla pacjenta. Lekarz (na początku przecież młody, kształtujący się człowiek) wpada w ten system i w nim siedzi, ot tyle.
Ale zdarza mi się trafiać na fajnych lekarzy i ich się trzymam.
Jednak nie wymagam od nich niemożliwego ... Wiem, czuję, że mnie nie da się wyleczyć. I czuję też, że wiele leczeń (leków, procedur medycznych) daje - w ujęciu długoterminowym - gorsze skutki, niż nie podejmowanie leczenia lub leczenie bardziej zachowawcze, zamiast zmierzającego do wyleczenia.

Moje życie wygląda w miarę normalnie, mimo że parę razy w roku leżę w szpitalu, krzyżyk stawiano na mnie już wielokrotnie, robię regularne zastrzyki z silnych sterydów, oddaję mocz cewnikując się, kał w sposób niezrozumiały nawet dla wielu lekarzy, często nie mogę jeść, mam niedowagę 15 kg, zdeformowane newralgiczne pod kątem seksualnym części ciała, etc. I co z tego? Nie przeszkadza mi to wiązać się, rozstawać, uprawiać seks, podejmować zobowiązania i je zrywać ... A jak boli to znaczy że żyje Tak sobie  mówię, medytuję, walę zastrzyk i HEJA-HIRI-GOŁ! Bo życie mam jedno, młodość zostaje gdzieś w tyle, a z wiekiem będzie raczej coraz gorzej. Więc na co mam czekać.
Potem się będzie myśleć, może medycyna wpadnie na coś nowego, a jak nie, to przynajmniej będę mieć fajne wspomnienia.

Dla mnie dystans do siebie to podstawa, to mi pozwala funkcjonować w "nieprzychylnym świecie". W żadnym wypadku nie twierdzę, że masz robić podobnie. Przedstawiam jedynie swój punkt widzenia, licząc na to, że może komuś to pomoże. Bo spotykam na forach masę ludzi, którzy naprawdę rozdmuchują swoje problemy. Oczywiście - znowu - nie piszę o Tobie. Wiadomo, każdy żyje jak chce, dla każdego co innego jest priorytetem.

Aha, dziecko urodziłam zanim zaczęło się "całe zło" (zapożyczenie od Larssona zwrot fenomenalny jak dla mnie), potem już bym się na pewno nie zdecydowała.

Skusiłaś mnie tym Colostrum i sama zaczęłam brać - kupiłam sobie LN, bo w sumie niewielki jest wybór po za tym:D No i jak na razie to mam wreszcie spokój z układem pokarmowym, ale za to wszystkie mięśnie mnie bolą. Ciekawe, co to znaczy. Ale znalazłam jedną ciekawostkę - maksymalna dawka Colostrum z LN to 630mg. Dla dorosłych. A ten tutaj :ChildLife Colostrum z probiotykami ma dzienną max dawkę 2500mg. I to dla dzieci.

Nie umiem się ustosunkować, nie znam się . Ja kupiłam LN, bo skład tego miałam podany (bezpieczny histaminowo), a tych drugich nie mogłam znaleźć, nie chciałam zaś w ciemno zamawiać.

Qazar! To Twoja działka, wypowiedz się !

Sonja i Evi - ja nie chcę jakiegoś romansiku . Mam za sobą jedno niedobre doświadczenie związkowe, ze 3 próby falstartowe, bo panowie już na starcie - w zasadzie przed startem - reagowali tak, że nawet nie ma mowy, żebym takie zachowanie zaakceptowała. I wystarczy, nie szukam na siłę. Wiem, czego chcę, i wiem, czego nie chcę w związku. Albo będzie dobrze, albo w ogóle nie będzie. Nie akceptuję półśrodków, jakoś to będzie, nikt nie jest idealny, po ślubie się zmieni i takiego tam pitolenia, byle mi się po chałupie spodnie kręciły . Wiem, i to nie z wyobrażeń, że jak trafia się na faceta, z których chce się spędzić życie, to można o tym wiedzieć w kilka godzin , a po kilku tygodniach bycia razem to już na pewno. W drugą stronę tak samo. Poza tym jestem wystarczająco samodzielną, również emocjonalnie, istotą, by nie ładować się w związek (a raczej - przywiązek) na siłę.

Co do dziecka - to nie jest warunek sine qua non, ta jedna, mniej przyziemna część mojego ja, nie ma takiej potrzeby; niemniej dziecko to symbol w moim życiu - życia, więc druga część chce .

Gildo, pewnie, że nie wiem. To jak Przypadek Kieślowskiego. Nawet nie musiałoby być tak źle. Może nawet miałabym te 3 tys. na uczelni i użerała się z układzikami, a może uczyłabym w prywatnej szkole, uwiązana do niej jak chłop pańszczyźniany. Może, realizując to, co wtedy uważałam za drogę życiową, nie miałabym szansy, tak jak teraz, na współtworzenie cudownej płyty z genialnym muzykiem, w sposób tak totalnie wariacki, że gdyby mi to ktoś powiedział dekadę temu, popukałabym się w głowę. I generalnie ja nie narzekam, że przeszłam takie doświadczenia, tylko że na razie lecę na ostrym debecie w najważniejszych sprawach - i że narażono mnie na tyle bólu z głupoty; i że za cudze błędy płacę ja - i Wy. Bo ta renta to jest też z Waszych podatków, jedno z drugim lekarskie ścierwo, które mnie skrzywdziło, nawet wycieraczki od swojego lśniącego wozu nie sprzedało, żeby zapłacić za diagnostykę i leczenie. Tak, Gildo, wiele osób zrobiło mi krzywdę niechcący, z niewiedzy (chociaż - co to za argument w zawodzie, w którym buta przerasta wykonawcę, żądającego płacy na poziomie kilkukrotności średniej krajowej?), ale kilka osób z totalnej arogancji wobec wiedzy medycznej i pacjenta. Co więcej - to jest na piśmie, a w ostatnim przypadku lek. med. (bo nazywanie go doktorem to za duży komplement) jawnie się przyznał pisemnie, konkludując, że nie widzi powodów do skruchy, a jak mi się nie podoba, to mam iść do sądu. Nad czym ciągle się zastanawiam, bo wiem, że sprawa uderzy w kierownika kliniki, lekarza, którego lubię i bardzo mi pomógł...

Może to mnie tak bardzo drażni - że wiem, że nic nie dzieje się bez przyczyny, a ciągle tego celu nie widzę ?

Ja zaufałam lekarzowi. Nie wiem wprawdzie, czy on jest po tylu latach taki szczęśliwy z tego powodu, ale na razie dzielnie się trzyma .

Co do Twojej listy:

1. Tak, robię to.
2. No, z tym miewam problem czasami .
3. Rozwiń, bo to zależy, w jakich aspektach.
4. Raczej tak, z małym ale - jednak patrzę na najbliższy czas wstecz, brak oceny kontekstu byłby nierozsądny, gdy się jest zdanym na siebie i gdy się żyje jednak dłużej niż chwilę.
5. To już ocenić muszą moi biorcy .

Pisałam pracę dyplomową na temat szeroko rozumianych działań na rzecz osób niepełnosprawnych, miałam też kiedyś epizod altruistyczno-filantropijny, kiedy udzielałam się w pewnej fundacji. Wyszło mi to bokiem, tak szczerze mówiąc.
Teraz interesują mnie bardziej aspekty prawne, w tym przede wszystkim księga III kodeksu cywilnego - zobowiązania, a konkretnie szkody na osobie, w kontekście obowiązkowego ubezpieczenia kierowców (OC).
Marzyłam o studiach prawniczych, ale ... trzeba mierzyć siły na zamiary. Jestem zbyt schorowana, żeby pchać się na tak głęboką wodę, zajechałabym się. Ale pomarzyć można - nazwijmy to po twojemu "odleglejszy plan".

Ale ja wcale nie jestem chłopoodporna!

Wiem, kogo potrzebuję. I wiem, kto takie cechy ma. I do niego, że tak powiem w natchnieniu, żywiej bije moje serce. Ale cóż, kiedy ten ktoś nie jest dla mnie, bo ani nie mógłby ze mną raczej być ze względów formalnych, ani, co jakoby ważniejsze, nie jest mną zainteresowany, będąc szczęśliwie zajętym . Ale ponieważ ja się nie poddaję, to sobie czekam cierpliwie. Chlip .