Forum portalu pecherz.pl

Jestem kinomaniaczka i seanse dla pecherzowiczow dotycza nie tylko chorych na pecherz, ale kobiet w ciazy, kobiet po menopauzie . To calkiem spora grupka.

a ja z kolei mam schize jak tylko zaczynam delikatnie czuc ze nadchodzi atak pecherzowy musze miec furagin zawsze i wszedzie. co prawda wyglądam na co dzień jak okaz zdrowia, ale jak tylko zaczyna odzywac sie pecherz to wszyscy widzą że cos jest nie tak. mam dreszcze, nudności i przeraźliwy ból.  jak mnie chwyci w pracy to jest koszmar. mój mąż mnie nie rozumie, bo nigdy nic takiego nie miał - chociaż tez mu sprzedałam paciorkowca
jak miło wiedzieć, że niektórzy mają podobne problemy jak ja

pozdrawiam

Hm.....
Zbierałem kiedyś dane do pracy magisterskiej i w tym celu wyjechałem do takiego akademika stojącego w doświadczalnym lesie. Zadupie. Pusty akademik bo on jest okresowo-sezonowy......2 piętra puste, ja sam w pokoju a do kibla z 200 metrów po ciemnym korytarzu.
Wiatr gwiżdże.
Sodoma.
A ja sikać w nocy to muszę co 20 minut aż zasnę !!!!!!!
Nie ma nocniczka ani słoiczka !! Kuerwa mać !!! Przecież nie będę latał. !!
I oto spojrzałem na klosz od lampy, a była to mleczna kula na środku sufitu !
Krzesło, wspinam sie ,odkręcam.
Wańka wstańka, zaraza jedna, ale podparłem butami. I stoi równo.
Sikam se do niej i w końcu zasypiam błogo. Nasikałem z litr---duża ona była, a to jeszcze wyprodukowana za Stalina= porządna kula.
Rano wziałem ją do kibla i wylałem.
Przyjeżdza kumpel--magistrant nr 2 do tego pokoju.
Wchodzi i mówi-"patrz ,ludzie to już kradną nawet te kule z lampy"".
A ja se ją głębiej wsunąłem pod łóżko nogą i mówię...--taki kraj, ludzie mają nawalone całkiem.""
Kumpel wieczorem wyjechał do domu bo miał blisko....a ja znowu seansik sikający.
Czy to martyrologia.....
A pewnie !  Fiuta se skaleczyłem o ostry rant z gwintem !!!
Ale Polak potrafi !!!!!

Biorąc pod uwagę pointę i fakt, że wśród osób dramatu nie ma lekarzy - zostawiam tutaj.

Dziś se ponarzekam skoro nikogo tu nie ma od jakiegoś czasu. Popołudniu rozmawiałam z moją panią dyrektor z pracy, którą zresztą bardzo lubię. I babeczka opowiada mi jak tam pierwszy dzień września w szkole i wogóle (a ja sobie w duchu przypominam ten sajgon) i mowi do mnie w te oto słowa: Tak więc zbieraj siły!
Więc uśmiecham się a w moim wnętrzu rozgrywa się znana mi od kilku lat walka samej ze sobą. Po pierwsze chciałabym zebrać siły bo nie jestem jakąś ciotką klotką i wrócić do pracy i ludzi a z drugiej strony przyświeca mi myśl, że przecież to będzie dla mnie makabra wrócić w takim stanie. Nie umiem sie zaczarować i zebrać sił bo to nie o siły chodzi a o moją godność w pracy. Wyobraziłam se jak biegnę przez cały korytarz w celu skorzystania z toalety ze stresem na karku, iż zostawiam same maluchy w sali, jak kombinuję, by nic nie pić kilka godzin przed powrotem do domu (jadę koło godziny). Naprawdę dziś poczułam się nierozumiana z moją chorobą po raz kolejny. Dyra wie o co chodzi, jest godna zaufania, ale...właśnie to, co napisałam przed momentem w wątku GS87 - ludzie zdrowi nie mają pojęcia bladego co przeżywam. I tak mnie natchnęło, aby teraz ponarzekać. Niby zwykła sprawa, kobieta chciała dobrze a ja się czuję jak ostatni mlon bo co pójdę do czarownicy, by przywróciła mi kontrolę nad sikaniem? Naprawdę doła wyłapałam szybciutko i jakoś mi ciąży nadal. Nie potrafię już odnaleźć w życiu sytuacji zastępczych które wypełniają mi pustkę, kidyś sobie z tym radziłam, teraz nie.
Następnie zadzwoniła koleżanka z pracy i wita mnie z radością, że słyszała, iż wracam do pracy za pół roku (mam pół roku urlopu) i że to jest dla niej dziś fantastyczna wiadomość. Ok. Bardzo mi się ciepło na sercu zrobiło, ale... ta koleżanka nie ma bladego pojęcia jaka to dla mnie gehenna będzie. Szczerze mówiąc jestem przerażona tym wszystkim. I jeszcze ta rocznica po moim mężu we wrześniu...
Wiem, że tylko Wy pęcherzowicze jesteście w stanie mnie zrozumieć. Jeszcze ta dzisiejsza aura mnie wkurzyła. I jest komplet. Pozdrawiam cierpiących

Sonju z tą sytuacja materialną nie jest tak cudownie, bo ciągnę z rodziców a mam 33 lata... W tym miejscu pracy nie ma mowy o zmianie stanowiska, to juz nie o to chodzi nawet, by zmieniać stanowisko, bo w zasadzie na każdym będzie be. Wiesz nie chcę już siedzieć w domu, czuje, ze to dla mnie za długo a z drugiej strony wiem, że to będzie prawdziwa martyrologia. Co bym nie wybrała będzie źle. W domu mogę być niewyspana ale wnerwia mnie już ta samotność a w pracy bede zupełnie nieprzytomna. Kombinuje wiecznie, jeżdżę do koleżanek, spotykam się z przyjaciółmi jednak mam wrażenie, że to po to by wypełniac mój smutny czas. Normalnie zaplanowuje cały tydzień a i tak potem wracam i siedzę nad rozmyślaniami o tym, jak to zrobić, by normalnie żyć z pęcherzem. I zdałam sobie dobitnie sprawę z tego, że i tak nic nie zrobię  niestety. To jest takie obciążające - uznanie własnej bezsilności. Impas.

Podziwiam Cie Sonja za Twój optymizm, ja tak nie umiem. Jeśli wszystko się wali na głowę to jak można udawać i zaakceptować fakt, że nie możesz ( w moim przypadku) normalnie się załatwić, chodzić w spodniach a już nie mówiąc o sexie;/
To jest wegetacja powtarzam wegetacja;/

Ja wiem, że to marne "pocieszenie", ale Ty chociaż miałaś to oparcie, poczułaś przez ile lat, jak to jest - coś, czego ja nie znam .

Nie mów tak i wierz mi - NIE CHCIAŁABYŚ nie wiedzieć. Nie chciałabyś, naprawdę.

No właśnie można to różnie rozpatrywać. Sonju nie wiem skąd bierzesz te pokłady sił, ale tak jak pisałam czasem mam takie dni tygodnie, że sił mi brak. Chyba zostanę Twoją fanką. Wiem, że napiszesz, że każdy ma takie dni. Tylko trzeba wiedzieć kiedy się podnieść a ja czasem mam wrażenie, że te dni nie nadejdą. Taki czas chyba mam i tyle. Pozdrawiam dziewuszki